W literaturze pojęcie konfliktu tragicznego odnosi się do historii, w której dwie osoby stają w obliczu przeciwstawnych sił. Te przeciwstawne siły można zdefiniować na wiele różnych sposobów. Niektóre z nich to: Romantyzm, Egzystencjalizm i Ambidion.
Hegel
Tragedia to pojęcie, które nie jest jasno wyartykułowane w teorii Hegla. Jest wynikiem starcia między przeciwstawnymi perspektywami etycznymi. Nie dokonuje on jednak wyraźnego rozróżnienia między tragediami a dramatami pojednania.
Pojęcie tragedii pojawia się we wczesnych pismach teologicznych oraz w Wykładach o estetyce. Jednak nie jest to jedyne miejsce, w którym się pojawia.
Oprócz pism teologicznych, koncepcja tragedii Hegla pojawia się również w Fenomenologii ducha. W tym dziele ukazuje on relację konfliktu i rozwiązania.
Jego koncepcja „bagna” jest podobna do koncepcji neoklasycznej, w której występuje podobna dialektyka między zbrodnią a karą. Heglowskie spojrzenie jest jednak bardziej złożone i obejmuje starcie dobra ze złem.
Heglowskie ujęcie tragedii greckiej dowodzi, że konflikt między dobrem a złem nie jest tylko kwestią wprowadzania zasad moralnych. Chodzi raczej o to, że dobra wysuwają zbyt wykluczające się roszczenia.
Arystoteles
Arystoteles zdefiniował tragedię jako dynamiczną rywalizację między dwiema siłami. Te dwie siły mogą być dobre i złe.
Tragedia poszerza perspektywę wspólnoty na rzeczywistość. Często wynika z konfliktu jednostki z instytucją, tradycją lub prawem. Ponadto może służyć jako środek oczyszczający. To przywrócenie równowagi duszy następuje w procesie mimesis, czyli naśladowania.
Tragedia jest wystawiana przez wspólnotę polityczną. Zmienia ona sposób reagowania wspólnoty na osoby znajdujące się w trudnej sytuacji. Budzi jednak również strach i litość widowni.
Arystoteles jest pierwszym filozofem, który szczegółowo omówił tragedię. Stworzył teorię dramatu, starannie komponując swoje definicje. Jego Retoryka i De Anima pozwalają dogłębnie zrozumieć strukturę narracyjną tragedii.
Definicje tragedii podane przez Arystotelesa są użytecznym sposobem zrozumienia, jak publiczność reaguje na tragedię. Podkreśla on, że bohater tragiczny musi być pomiędzy dobrem a złem. Ponadto wymaga, by postać była rozpoznawalna i wywoływała uczucia strachu i litości.
Ekstencjalizm
Ekstencjalizm to filozofia, która kładzie nacisk na autentyczność. Jest to nie tylko stanowisko filozoficzne, ale także tradycja kulturowa. W przeciwieństwie do tradycyjnej filozofii moralnej, egzystencjaliści nie akceptują pojęcia natury ludzkiej ani uniwersalnego zestawu zasad etycznych. Zamiast tego uważają, że jednostki dokonują wyborów, które kształtują ich zachowanie. Pomimo niejednoznacznej i kontrowersyjnej recepcji, egzystencjalizm wywarł znaczący wpływ na współczesną myśl. Wielu filozofów czerpało z egzystencjalizmu, wnosząc istotny wkład w debatę filozoficzną.
Kluczową ideą egzystencjalizmu jest to, że istnienie poprzedza istotę. Oznacza to, że sens życia zależy od wyboru, jakiego dokonuje dana osoba. Na przykład wybory danej osoby nie ograniczają się do jej własnej egzystencji, ale są pod wpływem jej kontekstu społecznego i historycznego.
Romantyzm
Romantyzm to ruch artystyczny, który miał miejsce w latach 1770-1848. Był reakcją na racjonalizację natury i arystokratyczne normy społeczne. Wielu pisarzy, takich jak Charles Lamb, Thomas Chatterton, George Sand, Edmund Blunt i William Hazlitt, miało wpływ na rozwój tego ruchu.
Romantyzm podkreślał intensywne emocje jako autentyczne źródło doświadczenia estetycznego. Artyści romantyczni reinterpretowali starożytne kultury i obyczaje. Ponadto kładli nacisk na grozę, respekt i spontaniczność.
Okres romantyzmu zbiegł się również z powstaniem nacjonalizmu. W kilku krajach, takich jak Włochy, Rosja, Anglia i Francja, nacjonalizm był kluczowym tematem tego ruchu.
Romantyzm wpłynął również na pisanie historii w XIX wieku. Wielu ówczesnych autorów oddało się jego wartościom. Na przykład Edgar Allan Poe był bardziej wpływowy we Francji niż w Stanach Zjednoczonych.