Kalwinizm jest ważną doktryną w wierze chrześcijańskiej. Jest to doktryna o bezwarunkowym wyborze i doktryna TULIP. Doktryna o bezwarunkowym wyborze uczy, że zbawienie Boże nie jest warunkowe. Jest ona również określana jako Pięciopunktowy Kalwinizm.
Doktryna o bezwarunkowym wyborze
Kalwińska doktryna o bezwarunkowym wyborze stanowi przekonujący argument na rzecz suwerenności Boga. Wyjaśnia ona, że każdy człowiek rodzi się zdeprawowany i nie ma wyboru, czy chce być posłuszny, czy nie.
Doktryna ta jest zakorzeniona w doktrynie Całkowitej Deprawacji Dziedzicznej, co oznacza, że natura każdego człowieka jest skażona deprawacją innych. Koncepcja predestynacji, która odnosi się do decyzji Jehowy o wybraniu określonej grupy ludzi do zbawienia, jest logicznym odpowiednikiem doktryny wyboru.
Calvinowska doktryna bezwarunkowego wyboru ma logiczny sens, kiedy weźmiemy pod uwagę, że Bóg ma moc wybierać, zbawiać i zatrzymywać ludzi. To, czy Bóg rzeczywiście zachowuje tych, których suwerennie wybrał, jest osobną kwestią.
Choć doktryna o wybraniu zyskała w ostatnich latach wiele negatywnych opinii, nie jest to niedorzeczna idea. Jeżeli Bóg jest suwerenny i nie można go powstrzymać, to Jego dekrety są z pewnością niezmienne.
Choć nie każda osoba przeznaczona do wieczności jest zbawiona, to ci, którzy są wybrani, na pewno są zbawieni. W rzeczywistości liczba zbawionych ludzi na świecie jest oszałamiająca.
Doktryna TULIP
Doktryna TULIP w kalwinizmie jest akronimem oznaczającym całkowitą deprawację, bezwarunkowe wybranie, ograniczone zadośćuczynienie, nieodpartą łaskę i wytrwałość świętych. Te pięć punktów kalwinizmu zostało sformułowanych przez kościół w 1619 roku, który jest znany jako Synod w Dort.
W kalwinizmie Bóg jest ostatecznym decydentem w kwestii zbawienia. Nie oznacza to jednak, że człowiek nie ma obowiązku wierzyć.
Predestynacja jest kluczową częścią teologii reformowanej. Jest to wieczny dekret Boga poza czasem, który decyduje o tym, kto uwierzy w Chrystusa. Doktryna ta opiera się na Piśmie Świętym, a nie na ludzkim rozumie.
Kalwinizm jest kompleksowym systemem teologicznym, który podkreśla autorytet Pisma Świętego. Kalwinizm jest kompleksowym systemem teologicznym, który podkreśla autorytet Pisma Świętego. Cytuje Dzieje Apostolskie 13:48 i Efezjan 2:8-10.
W XVI wieku Jan Kalwin był reformatorem we Francji, który zerwał z rzymskim katolicyzmem. Jego zwolennicy rozpowszechnili jego przekonania w całej Europie i koloniach amerykańskich.
Kalwinizm pięciopunktowy
Kalwinizm pięciopunktowy to doktryna kościelna, która mówi, że Bóg wybrał niektórych ludzi, aby byli zbawieni, a innych, aby byli zgubieni. Aby zostać zbawionym, człowiek musi uwierzyć w Chrystusa. Doktryna ta spotkała się z dużą krytyką. Głównym problemem jest jej niezgodność z nauką Pisma Świętego.
Mówi się, że zdeprawowany człowiek nie może robić nic innego, jak tylko grzeszyć, chyba że Bóg mu w tym przeszkodzi. Jednak prawdziwie narodzonemu chrześcijaninowi nigdy nie grozi utrata zbawienia.
Pomimo swoich wad kalwinizm pięciopunktowy zyskał popularność w kościołach fundamentalistycznych. Wielu pastorów nosi obecnie sztandar tej doktryny.
Doktryna ta nie jest herezją, ale ma kilka problemów egzegetycznych i biblijnych. Grupa pięciu naukowców z Południowej Baptystki omówiła te problemy na konferencji poświęconej Janowi 3:16. Podczas konferencji przedstawili oni teologiczną krytykę pięciopunktowego kalwinizmu.
Jednym z punktów, nad którym dyskutowali, było istnienie nieodpartej łaski. Koncepcja ta jest jedną z pięciu podstawowych doktryn stanowiska Pięciopunktowego Kalwinizmu.
Neokalwinizm
Neokalwinizm jest ruchem pobudzającym do refleksji teologicznej. Jest jednym z głównych nurtów tradycji chrześcijańskiej i przyczynił się do refleksji nad relacją między chrześcijaństwem a nowoczesnością.
Poglądy neokalwinistów były przedmiotem kontrowersji. Na początku XX wieku Abraham Kuyper sformułował tę szkołę myślenia. Twierdził, że powraca do ojców reformacji i bronił doktryny domniemanej regeneracji i pietyzmu. Jego poglądy są jednak zupełnie obce historycznemu kalwinizmowi, a także diametralnie różne od kalwinizmu anglojęzycznego.
Neokalwinizm jest formą kalwinizmu holenderskiego. Chociaż neokalwinizm jest powszechnie postrzegany jako forma protestantyzmu, w rzeczywistości jest częścią szerszej tradycji chrześcijańskiej. W ruch neokalwinizmu zaangażowanych jest wiele instytucji. Należą do nich Uniwersytet Teologiczny w Kampen i Instytut Badań nad Neokalwinizmem.
Instytut Badań nad Neokalwinizmem koncentruje się na historii i znaczeniu kalwinizmu. Skupia się również na znaczeniu neokalwinizmu dla teologii publicznej.