Stoicyzm i epikureizm to dwie filozofie, które zajmują się życiem i śmiercią. Pomimo różnic, obie filozofie opierają się na zasadzie, że wszystkie istoty ludzkie są przejawami Boga. Dlatego poświęcają się opiece nad wszystkimi ludźmi w każdy możliwy sposób.
Zrozumienie natury śmierci jest prawdziwym znakiem mędrca
Prawdziwym znakiem mędrca w stoicyzmie i epikureizmie jest zrozumienie natury śmierci. Podczas gdy stoicy pojmują techne jako sztukę życia, epikurejczycy wierzą, że przyjemność jest najwyższym dobrem.
Mędrzec to osoba, która pragnie poznać prawdę. Studiuje ścieżki mądrości i nasłuchuje u jej drzwi. Często medytuje nad jej sekretami. Mędrzec dąży do wiedzy w taki sam sposób, jak myśliwy dąży do zwierzyny. Dlatego droga mądrości i jej tajemnice są nierozerwalnie związane z jej celem.
Rozum i wiara są z kolei wzajemnie powiązane. Bóg wzbudza w rozumie intuicję mocy i boskości. Ta intuicja pomaga odkryć sens życia.
Jak mówi Biblia, początkiem wiedzy jest bojaźń Pańska. Dlatego, kiedy rozum zostaje wyzwolony z okowów, jest w stanie odkryć głębszy sens swojego istnienia. Co więcej, istoty ludzkie nie są stworzone do życia w samotności. Ich naturalnym środowiskiem jest rodzina. Dorastają razem i w końcu wchodzą do społeczeństwa.
Zrozumienie natury pragnienia prowadzi do samowystarczalności
Stoicy i epikurejczycy przedstawiają dwa bardzo różne spojrzenia na to, czym jest szczęście. Stoicy uważają, że szczęście jest funkcją cnoty. Twierdzą, że wszystko na świecie ma swoją dobrą i złą stronę. Jednak akceptują również dobre uczucia. Obejmują one poczucie radości, ciepła, hojności i czujności.
Epikurejczycy z kolei twierdzą, że pierwotnym impulsem duszy jest dążenie do przyjemności. Jednak ten impuls nie jest automatyczny. Wywołuje go prawidłowy osąd, a nie skłonność duszy do czegoś.
Choć obie szkoły opierają się na pojęciu Boga, różnią się w wielu kwestiach. Na przykład epikurejczycy postrzegają przyjemność jako coś, co można osiągnąć poprzez proste życie. Według stoików idealny stan to taki, w którym nie ma zła.
Zaangażowanie stoików w troskę o całą ludzkość opiera się na poglądzie, że wszystkie istoty ludzkie są przejawami Boga
Kiedy zadajemy sobie pytanie, co to znaczy być człowiekiem, robimy to z perspektywy boskości. To właśnie z tej perspektywy możemy zacząć rozumieć relację między Bogiem a istotami ludzkimi. Możemy wtedy uznać, że Bóg jest Stwórcą i że Chrystus obdarza nas boskim życiem.
Ludzkość jest powołana do bycia w dynamicznej, dającej siebie nawzajem relacji. Ten dynamizm pozwala nam doskonalić nasze życie. Jednak poszukiwanie prawdy nie zawsze jest łatwe. Czasami zwodzą nas wątpliwości i niepewność.
Prawda została przekazana w Objawieniu Chrystusa i jest ofiarowana każdemu. Nie wolno nam jej ignorować. Prawda jest podstawą ważnego źródła sensu naszego życia. Dlatego ważne jest, by filozofowie pamiętali o jedności prawdy.
Epikureizm pomagał wyznawcom radzić sobie z okresami niepewności i przeciwnościami losu
Stoicyzm i epikureizm to dwie starożytne szkoły filozoficzne, które pomagały wyznawcom radzić sobie z okresami niepewności i przeciwnościami losu. Robili to, skupiając się na rzeczach, które mogli kontrolować.
Epikureizm był wynikiem filozofii greckiego filozofa o imieniu Epikur, który żył w III wieku p.n.e. i był mieszkańcem miasta Ateny. Przypisuje mu się również założenie dużego ogrodu w mieście. Ogród ten był miejscem, w którym on i jego zwolennicy prowadzili proste życie.
Filozofia Epikura opierała się na faktach empirycznych. Jego koncepcja zakładała, że każdy może tolerować ból. Aby to osiągnąć, nie należy szukać niepotrzebnych rzeczy ani bać się bogów. Poza tym należy żyć prosto i mieć silne relacje z innymi.
Pośród wielu swoich dzieł Epikur napisał O szczęściu. Dzieło to wyjaśnia, jak zachować radość nawet wtedy, gdy wszystko idzie na opak. Dostarcza również planu pokonywania trudności.
Dwie filozofie ścierały się ze sobą
W epoce przed chrześcijaństwem i islamem stoicyzm i epikureizm ścierały się ze sobą. Obie filozofie zachęcały do zdobywania wiedzy, ale różniły się w podejściu do jej zdobywania.
W pewnym sensie te dwie konkurujące ze sobą szkoły filozoficzne mają wspólny cel: pomóc ludziom wieść pełne, bogate życie. Obie też zachęcają do badań, poszukiwań i dyscypliny. W przeciwieństwie do stoików, którzy akceptowali materialistycznego Boga i panteizm, epikurejczycy uważali ludzi za wyrafinowane zwierzęta. Ich podejście filozoficzne było zakorzenione w naukach przyrodniczych. To czyniło ich intelektualnie wyrafinowanymi hedonistami.
Najbardziej znanym i sławnym wykładem filozofii epikurejskiej jest O naturze rzeczy. Traktat ten został napisany w latach 60. lub 50. Omawia koncepcję atomizmu i teorii atomistycznej, a także przedstawia poglądy etyczne i naukowe pisarza.